Σε λίγες μέρες είναι η
συνέλευση του συλλόγου μας. Εκεί , θα πρέπει
ίσως και για πρώτη φορά από τότε που ιδρύθηκε ο κλάδος, να πάρουμε κάποιες σοβαρές
αποφάσεις σε σχέση με το επαγγελματικό μας μέλλον , αφού θα συζητηθεί το καθηκοντολόγιο
μας που όταν εφαρμοστεί θα αλλάξει το γνωστό
σε όλους ΦΕΚ των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων.
Διάβαζα αυτό το τελευταίο
που μας εστάλη και που θα είναι λέει η βάση της συζήτησης. Ψάχνοντας λίγο στο αρχείο μου για να τεκμηριώσω με κάποιο
τρόπο τα δικά μου επιχειρήματα … έπεσα πάνω σε ένα έγγραφο με ημερομηνία 20/12/1990!! Είκοσι έξη (26) χρόνια πριν! Και ακόμα με το ίδιο
θέμα ασχολιομαστε, το ίδιο θέμα μας διχάζει, το ίδιο θέμα μας απασχολεί και το ίδιο
θα μας κάνει να διαφωνήσουμε και στην επερχόμενη συνέλευση. Τα αλλότρια και η νοσηλευτική.
Κι όμως τα πράγματα είναι απλά:
εμείς οι ίδιοι τα γιγαντώσαμε γιατί έτσι μας βολεύει. Η θέση μας, ο ρόλος μας,
το επάγγελμα μας δεν έχει να κάνει σε τίποτα με νοσηλευτική εκτός από την εγκυκλοπαιδική
γνώση που αυτή μας δίνει. Η δική μας δουλειά είναι η κοινοτική φροντίδα, η δημόσια
υγεία, η αγωγή υγείας, η ΠΦΥ, η εκπαίδευση, η πρόληψη. Αν ήταν κάτι άλλο θα ήμασταν
μια άλλη ειδικότητα. Και είναι υποκριτικό να θέλουμε να πάρουμε και κάτι άλλο για
να βρούμε εύκολα δουλειά και την ίδια στιγμή να θυμώνουμε γιατί άλλες ειδικότητες
επαγγελματιών υγείας θέλουν κομμάτι δικό μας…. Δηλαδή όταν εμείς το κάνουμε σε άλλους
επαγγελματίες καλώς καμωμένο όταν οι άλλοι το κάνουν σε μας όχι;
Αυτά τα 26 χρόνια έχουν αλλάξει
τραγικά όλα γύρω μας. Νέες ανακαλύψεις, νέες στρατηγικές υγείας, νέες μέθοδοι, καινούργια
οικονομικά δεδομένα, άλλο πολυπολιτισμικό περιβάλλον. Θαρρείς και ο κόσμος ήρθε
πάνω κάτω. Αντί εμείς να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς γίνετε γύρω μας, μας
βάζουμε στο καθηκοντολόγιο να αλλάζουμε καθετήρες και να κάνουμε ΤΕΣΤ ΠΑΠ… αντί
να δούμε πόσο πια και ο ιδιωτικός τομέας είναι ενεργός, πόσο οι νέες τεχνολογίες
δημιουργούν ανάγκες που πρέπει πρώτοι να κατοχυρώσουμε θεωρούμε ότι η λήψη ζωτικών
υγρών είναι δική μας δουλειά.
Είναι τόσο τεράστιο το εύρος
του επαγγέλματος μας που δεν έχουμε ανάγκη από «ολίγον» νοσηλευτικής! Ούτε μπορούμε
να είμαστε άλλοι ΕΥ στην κατ΄οικον και άλλοι στα νοσοκομεία. Δεν γίνετε. Ο ΕΥ είναι
ένας παντού. Το πως θα είναι θα το δούμε στην συνέλευση. Μετα όλοι θα πρέπει να
αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η σχολή και το Υπουργείο γιατί
δεν έχουν φροντίσει να είναι αναγνωρισμένο το πτυχίο μας εκτός Ελλάδας, ο ΠΣΕΥ
που ήταν ανύπαρκτος όλα αυτά τα χρόνια και άφησε έτσι και τον κλάδο να μην έχει
συσπείρωση και άλλους κλάδους να αλωνίζουν και ο κάθε ένας από μας για το τι έκανε ή δεν έκανε και τι θα κάνει από δω και μπρος.
Προς το παρόν το έγγραφο που σας είπα στην αρχή σας το αφιερώνω εξαιρετικά όπως
λέγαμε κάποτε στους ερασιτεχνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς…..
Δάφνη
Χαλκιά
Επισκέπτρια
Υγείας
